Paulinka od urodzenia była we wszystkim pierwsza, w swoim sposobie bycia miała wiele klasy i skromności. Swoim dobrym sercem otuliła całą rodzinę, przyjaciół i ludzi godnych jej serca. Była cieple przyjazna dla wszystkich ludzi i zwierząt. Z uwielbieniem zajmowała się dziećmi i z dużym szacunkiem traktowała osoby starsze.
Jej spojrzenie na świat było godne podziwu, była otwarta na nowe przyjaźnie, na problemy i porażki. Jej niezwykle optymistyczne nastawienie do życia dawało niesamowitej energii wielu osobom, głównie dzięki temu, że na każde życiowe zmartwienie znajdowała lekarstwo i okazywała swą pomoc.
Obdarzyła mnie hojnie swą wielką szczerą troską i ogromną braterską miłością. Nigdy nie brakło jej czasu na rozmowę i dobrą radę, potrafiła bezbłędnie wyczuć, że dzieje się coś niedobrego i szybko starała się pomóc. Z całego serca oddałbym swoje życie za to, żeby wróciła choć na chwilę, przytuliła się do mamy i choć trochę ukoiła ten niewyobrażalny ból. Jestem jej wdzięczny za piękne wspólne dzieciństwo i wszystkie wspólne lata spędzone razem, bez Paulinki życie nie ma sensu... człowiek tylko istnieje. Moja siostra była tylko człowiekiem, ale jak dobrym i pięknym.
12 Maja 2010 roku Paulinka odeszła tragicznie wraz z naszą najlepszą przyjaciółką Kornelią. Właśnie tamtego dnia dla wielu serc życie straciło sens.
Nie tak dziś być powinno!Ale wierzę,że kiedyś spotkamy się w innym świecie i wtedy wszystko będzie inaczej....
Sarianna 2024-01-14
Aniołkiem byłaś tu na ziemi Aniołkiem jesteś w niebie Naszykowane dla ciebie ramiona Tulą dziś wielkie cierpienie Serce bijące radością złamane dziś wielką boleścią Zmysły za tobą stęsknione dziś pustką są wypełnione Jak trudne staje się istnienie gdy musisz być tylko wspomnieniem Tęsknię ❤️😞
Donata
31 grudnia 2023 2023-12-31
Paulinko!
Kolejny rok za nami,kolejny bez Ciebie...
Myślę,pamiętam,wspominam....
Paulina S
Pamiętam 2023-07-15
Wszystko na świecie ma swe przeznaczenie, Lecz jedno pozostaje na zawsze... wspomnienie.mam 3t lat imię Paulina jak towja siostra imienniczka nie wiem jak to jest w życiu że musimy się tak szybko żegnać odchodzi pamięta pierwszy filmik na YT pamiętać będę zawsze twoją siostrę piękną kobietą pięknych oczach lazurowe morza dziś po tylu latach weszłam tu to nie przypadek mam ciężkiego doła mój tato umiera na raka ja siedzę płaczę sama w tej ciszy i odrazu przypomniała mi się twoja siostra to jaka była w twoich pamięci oczach życia wiem co czujesz to co ja teraz czuję parząc na mojego kochanego tatę tacy w nas już pozostaną te kochane anioły za szybko odchodzą ale są w śród nas życzę dużo sił zdrowia na kolejne lata będę zawsze pamiętać o Paulince pozdrawiam w bólu żalu i smutku waszym moim.
Donata
13 rocznica Twojego odejścia 2023-05-12
Paulinko!Jest bardzo,bardzo smutno....
Tak bezradnie,beznadziejnie smutno...
34 Lata Temu, blisko 14 lat temu. Te liczby robią wrażenie, ale pomimo ich ogromnej wagi nie niwelują naszego połączenia, nie są w stanie odebrać mi tego co czuję, tego co pamiętam, a niestety odebrały mi wszystko to co mogłoby być tu i teraz, co czternaście lat temu zostało bezpowrotnie przekreślone. Moglibyśmy dziś świętować ten dzień o 180 stopni inaczej, ta niedziela mogłaby być okazją do wspólnego spędzenia czasu, powspominania dawnych lat w tym dzieciństwa, może byśmy też rozmawiali o przyszłości, nie wiem, ale chciałbym z całego serca mieć taką możliwość, tej możliwości nie mam, to już czternaście razy kiedy czternastego stycznia nie ma Cię tu gdzie powinnaś być, tu gdzie było twoje miejsce. Lubiłaś wyzwania, lubiłaś zrobić coś po swojemu. Lubiłaś wyjść na przeciw, na swój wyjątkowy sposób wyciskałaś z każdego dnia tyle ile trzeba było z niego wycisnąć, często stawiałaś sobie wysoko poprzeczkę, ale wiem, że po prostu tak musiałaś, chciałaś być wszędzie.... no i jesteś. Pomimo, że twój sen trwa już czternaście lat, to jesteś wszędzie, w każdym etapie mojego życia i w tych nowych etapach, które są jeszcze przede mną, będziesz już na zawsze. Mam takie wewnętrzne wrażenie, że jeśli los pozwoli i dożyję sędziwego wieku to wciąż będziesz, będziesz moją siostrą starszą o dwa lata. To trochę wpada w konflikt, taki logiczny konflikt, bo jestem już dwanaście lat starszy, ale wciąż tylko w tych liczbach, w mojej głowie nigdy nie przekroczyłem tej bariery, nie potrafię dopuścić do myśli tego, że przekroczyłem tę granice wieku tak mocno i wyraźnie. Pamiętam nasz wyjazd w góry, było wspaniale, wchodziliśmy wspólnie w śniegu na kasprowy wierch, z kanapkami, termosem i z tabliczką czekolady. Pamiętam też jak po 8 latach już sam stanąłem w miejscu w którym staneliśmy wspólnie, było to mi potrzebne, zaczerpnąć głębokiego oddechu i przepięknych widoków, utrwaliło mi to moje wspomnienie. Jako nastolatkowie uwielbialiśmy robić niespodziankę w naszym domu, co roku ubieraliśmy wspólnie choinkę najwcześniej jak się dało, już na początku grudnia wyciągaliśmy choinkę i ją stroiliśmy w wielkim pośpiechu, żeby zdążyć przed powrotem rodziców z pracy. Robiliśmy wiele takich akcji i z uśmiechem na twarzy wspominam jak czasami wpadaliśmy na pomysł typu przemeblowanie w domu, nie do końca mama była z naszych pomysłów zadowolona, ale się z tego śmieję, to było piękne. Zamykam oczy i widzę te czasy, są bezcenne, nie sposób tych wspomnień wycenić tym bardziej o nich zapomnieć. Czternaście lat temu zasnęłaś i wciąż śnisz.... a może od czternastu lat obudziłaś się w swoim niebie, w którym masz nas wszystkich przy sobie, może jesteś szczęśliwa i uśmiechnięta jak zawsze, może obchodzisz tam dziś swoje urodziny, może w twoim niebie siadamy dziś przy urodzinowym stole, może masz nas tam wszystkich i nie czujesz tej pustki którą czujemy my po twoim odejściu. Jesteś, byłaś i będziesz w moim życiu, czas tego nie zmienił i nic tego nie zmieni. Dwunasty Maja nie zwyciężył.
Pierwszego Listopada 2023
To moje 13 wspomnienie związane z Pierwszym dniem listopada w tym wirtualnym miejscu. W miejscu które wspólnie stworzyliśmy, żeby przetrwać tę wielką wojnę pomiędzy tęsknotą, a bezlitosnym upływem czasu. Każdego dnia, małej lub większej chwili na własnej skórze doświadczam tej kłótni myśli, żalu, często gniewu i niezrozumienia. Doświadczam walki pomiędzy czasem a tęsknotą.... Nie zgodziłem się, nie zgadzam się i się nie zgodzę, na to, że ktoś kto był obok przez osiemnaście lat mojego życia, ma przeminąć, ma być zapomniany, ma zostać odsunięty z mojego życia, to nie my, to na pewno nie dotyczy nas.... nie dotyczy nas od ponad trzynastu lat. Żyję już ponad trzynaście lat dłużej, mam już rodzinę, mam córkę, mimo tego szczęścia mam duży kawał serca zarezerwowany tylko dla ciebie. Czas płynie, jest bezlitosny, pokazuje też mi nową rzeczywistość, że za ponad cztery lata dojdę do momentu, do jakiegoś zupełnie nowego dla mnie uniwersum tej tragicznej historii, za ponad cztery lata będę już na tej dziwnej połowie.... to będzie osiemnaście lat odkąd Cię straciliśmy, a Ja żyłem u twojego boku przez osiemnaście lat swojego życia, wydaje się to nierealne, ale minie dokładnie tyle lat. Osiemnaście świąt Bożego Narodzenia, osiemnaście świąt wielkanocnych, osiemnaście urodzin mamy, taty, babci, dziadka, cioci, naszej kuzynki, przyjaciół i znajomych. Osiemnaście urodzin moich i osiemnaście urodzin nie pisanych tobie. To dopiero będzie kolejna granica, która mogłoby się wydawać, że coś zmieni, jednak jeśli ta granica jest przestawiana dalej z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok.... to i za te cztery lata najprawdopodobniej będę w tym miejscu, w naszym "pokoju" wspomnień. Jesteś tu, w tej przestrzeni wspomnień gdzie mogę wspomnieć coś o tobie, o tym, że byłaś, że żyłaś, że miałaś marzenia, plany, że było przed tobą całe życie. Do dziś jestem świadkiem tego jak ktoś wypowiada się na temat swojego rodzeństwa z takim podejściem jakby słowa negatywne na temat siostry czy brata nie miały znaczenia, jakby nie było w tym nic złego.... a dla mnie mają i to nie tak, że mam tak nagle po 2010 roku.... nie, to nie to. Po prostu nie stać mnie było w wieku piętnastu, szesnastu, siedemnastu i w końcu osiemnastu lat, aby powiedzieć złe słowo na temat siostry, nie w oczy, a za plecami. Nie znajdzie się taka osoba, która powie mi, że nie mówię prawdy, nigdy nie powiedziałem komuś złego słowa na temat mojej siostry. Kiedyś nawet usłyszałem "Ty serio Ją tak kochałeś?" usłyszałem to od osoby która ma młodszą siostrę i jak tak sobie teraz o tym pomyślę to nie wiem czy to tak naprawdę powinno wyglądać, bo nie wiem czy po takich słowach miałem się poczuć jak ktoś gorszy, a może miało mi to otworzyć oczy, że jednak u nas było wszystko inaczej. Dla kogoś może to niewiele, a dla mnie to bardzo dużo kiedy słyszę jak ktoś opisuje swoje rodzeństwo wtedy z podwyższoną uwagą słucham to co ma do powiedzenia i czuję dumę, że co prawda już straciłem siostrę, ale wiem i mam tego świadomość, że przed jej odejściem nigdy nie wypowiedziałbym się na jej temat nieprzychylnie, nigdy. Chciałbym móc opisać w słowach, ale nie potrafię, mogę jedynie postarać się pokazać swojej córce to w jaki sposób można zbudować bezwarunkową więź, ale też nie sposób przekazać, pokazać, narysować i wytłumaczyć z jakimi konsekwencjami dźwiga się tę więź kiedy jedna ze stron odchodzi nagle z dnia na dzień bez możliwości pożegnania się. Ktoś kiedyś użył mądrych słów, że każdy z nas dźwiga swój krzyż tu na ziemi, myślę, że swój dostałem miesiąc po swoich osiemnastych urodzinach i dźwigam go, ale nie w pracy, nie na piwie ze znajomymi, nie mam go wyrytego na głowie, mam go w naszym "pokoju" w tej wirtualnej przestrzeni i w swoim sercu, schowany głęboko, żeby nikt nie mógł go odkryć. Tęsknię, to światło trwa i będzie trwać nadal, nieprzerwalnie od ponad trzynastu lat.... 12 Maja nie zwyciężył.
Strona KuPamięci wykorzystuje pliki cookie ("ciasteczka") w celu
zapewnienia dostępu do treści (więcej informacji).
Zmiana ustawień dotyczących przechowywania ciasteczek możliwa jest
bezpośrednio z poziomu Twojej przeglądarki.
Kliknij, aby rozpocząć odtwarzanie
Paulinka od urodzenia była we wszystkim pierwsza, w swoim sposobie bycia miała wiele klasy i skromności. 
